Servet-i Fünun Edebiyatı, 1896-1901 yılları arasında bir grup sanatçının Servet-i Fünun dergisi çevresinde toplanmasıyla ortaya çıkmış bir edebi harekettir. Recaizade Mahmut Ekrem'in öncülük ettiği bu edebi hareket, "Edebiyat-ı Cedide" olarak da bilinmektedir. Recaizade Mahmut Ekrem'in aracılık etmesiyle kuruluşundan kısa bir süre sonra derginin başyazarlığına Tevfik Fikret getirilmiştir.
1901 yılında Hüseyin Cahit Yalçın'ın bir yazısı nedeniyle Servet-i Fünun dergisi kapatılınca topluluk dağılmıştır.
Servet-i Fünun Edebiyatı'nın genel özellikleri şunlardır:
- Dönemin siyasi şartlarından dolayı toplumsal konulara değinmemişler ve bireysel konulara yoğunlaşmışlardır.
- "Sanat sanat içindir" ilkesini benimsemişlerdir.
- Batı edebiyatını yakından takip etmişler, özellikle Fransız edebiyatını örnek almışlardır.
- Serveti Fünuncular ağır bir dil kullanmışlar ve o güne dek pek duyulmayan kelimelere eserlerinde sıkça yer vermişlerdir.
- Tanzimat Edebiyatı'nda ağırlıklı olarak "vatan, millet, hürriyet ve adalet" gibi toplumsal konular işlenirken, Servet-i Fünun Edebiyatı'nda "aşk, mutluluk ve hüzün" gibi bireysel konular işlenmiştir.
- Batı kültürüne yönelik aşırı düşkünlüklerinden ve toplumsal konulara değinmemelerinden dolayı halktan ve gerçeklerden kopuk olmakla eleştirilmişlerdir.
- Servet-i Fünuncuların şiirlerinde sembolizm ve parnasizminin etkisi görülür.
- Aruz ölçüsünü başarıyla kullanmışlardır.
- Nazımı nesre yaklaştırmışlar, beyit bütünlüğü yerine konu bütünlüğüne önem vermişlerdir.
- Fransız edebiyatından aldıkları sone ve terza-rima gibi nazım biçimlerini kullanmışlardır.
- Şiirde musikiye önem veren Servet-i Fünuncular, "Kafiye göz için değil, kulak için" ilkesini benimsemişlerdir.
SERVET-İ FÜNUN EDEBİYATI'NIN BAŞLICA SANATÇILARI
Tevfik Fikret
Cenap Şehabettin
Hüseyin Cahit Yalçın
Süleyman Nazif
Yorumlar
Yorum Gönderme